Dit stond op de kaart die ik kreeg van vriendinnen voor mijn verjaardag. Een uitspraak van Loesje. Wie kent haar niet. En het cadeau wat erbij hoorde was: zangles. Proficiat met weer een jaar om te leven. Maar dan ook echt leven …. Leven met lef! Dat stond geschreven op de kaart. Zangles, oei…. mijn lang gekoesterde droom. Ik wil al mijn hele leven zingen. Liefst op het podium en uit volle borst mijn stem laten horen. In mijn dromen doe ik het ook wel eens. In mijn werkelijke leven zing ik zelden hardop waar anderen mensen bij zijn. Ik zing dagelijks maar dan onder de douche, in mijn auto of ik zing mee met heel veel anderen die ook hardop zingen.

Wat maakt nou dat zo’n gekoesterd verlangen maar niet tot uitvoering wordt gebracht? Ik las vandaag in een nieuwsbrief van een goede vriend dat hij een boek ging schrijven. Hardop zeggen of zelfs in dit geval schrijven en openbaar maken is een stap. Of zoals hij het formuleerde: nu weet iedereen het en moet ik het wel gaan doen. Een vorm van lef nietwaar?

Wat maakt nou dat we, of laat ik het bij mezelf houden, dat ik sommige stappen gewoon niet maak. Dat ik ze niet durf. Leven is meervoud van lef stond er op de kaart geschreven. Iets doen wat je niet eerder hebt gedaan is vaak spannend. Spannend kan leuk zijn, extra adrenaline en als het dan ook nog lukt, geeft het een super geluksgevoel. Voor sommige mensen is spannend niet fijn en geeft dat juist een stress situatie. Buiten je comfort zone ligt ontwikkeling zeg ik altijd in mijn trainingen (ja ja, hoor wie het zegt, de dame die niet hardop durft te zingen in gezelschap). Durf je die ontwikkeling ook aan? Als het een lang gekoesterde wens is, waarom daar dan geen uiting aan geven. Wat houdt je tegen?

In mijn geval is het de overtuiging dat ik niet kan zingen. Dat het geluid wat ik produceer niet om aan te horen is. Hier en daar ook wel bevestiging voor gekregen in het verleden, dat helpt om aan de overtuiging vast te blijven houden. Overtuigingen zijn soms “cadeautjes” van anderen die je tot je eigen waarheid maakt. De zogenaamde belemmerende overtuigingen.

We hebben vaak beeld bij hoe het hoort, bij het resultaat. In mijn geval hoe het MOET klinken. Ik vergelijk mezelf. Herken je dat? In mijn coachgesprekken kom ik daar ook vaak voorbeelden van tegen. We hebben beeld bij het resultaat. Vergelijken onszelf met mensen die succesvoller, rijker, knapper, socialer en/of beter zijn dan wijzelf. Zo’n vergelijk is niet goed voor het zelfvertrouwen. Vergelijken kan echter ook motiverend of inspirerend werken. Het kan een belangrijke bron van motivatie c.q. inspiratie voor je zijn. Alles is mogelijk. De sleutel is LEF. Durf jij te leven en de dingen te doen die jij graag doet, waar je plezier in hebt? Ongeacht het resultaat (of de vergelijking)?

Ik kan je verklappen. Het ligt nog steeds buiten mijn comfort zone om luid en uit volle borst te zingen in gezelschap. Ik oefen nog even door, maar er komt een dag dat ik voldoende lef heb en dat ik het durf. Misschien geen Maria Callas  stem (mijn inspiratie) in mijn vermogen maar ondertussen geniet ik elke week enorm van mijn zangles. Vrolijk en zingend kom ik daar vandaan. Het leven is te kort en kostbaar om niet de dingen te doen die je graag doet. Is het niet zonde om op je oude dag te zeggen: ik had zo graag…. en je hebt het niet eens geprobeerd…